Dromomania

Drugs. Alcohol. Gokken. Roken. Zomaar een paar verslavingen van de doorsnee Nederlander. Moeilijk om vanaf te komen, maar met behulp van goede klinieken, praatgroepen, pleisters en kauwgom kom je een heel eind. Zorgverzekeraar betaalt mee, geen probleem. De naaldenprik-Chinees wordt vergoed en een abonnementje van de Fit for Free is verzekeringstechnisch aftrekbaar.

Ik leid dus aan Dromomania, maar er is geen verzekeringsmaatschappij die mijn verslaving, waar jaarlijks meer geld aan opgaat dan bij rokers, bekostigt. Even een simpele berekening: rokers die elke dag een pakje wegpaffen, hebben aan kosten ongeveer €2200,- per jaar ( 7x €6,- x 52) mijn verslaving kost me op op jaarbasis minimaal het dubbele en niemand die zich om mij bekommert.

‘Dromomania?’ hoor ik u denken, ‘wat is dat nu weer?’. Daarom citeer ik voor u de bron der bronnen (de Telegraaf):  Ontembare reislust, de sterke drang om over de wereld te zwerven: het is een ware ‘ziekte’. Dromomania (van het Griekse ‘dromos’, dat rennen betekent, en ‘mania’, oftewel ziekte) werd in 1826 voor het eerst geconstateerd bij de Fransman Albert Dadas. De 26-jarige jongeman kwam op een dag niet meer opdagen op zijn werk in een fabriek in Bordeaux. Hij was vertrokken om voor een jaar lang lopend door Europa te zwerven. Na thuiskomst verklaarde hij aan een jonge psychologiestudent dat hij zijn drang om te reizen niet kon onderdrukken. De verleiding om nieuwe plekken te ontdekken was simpelweg te groot. Dadas leed, zo weten we nu, aan dromomanie: de psychologische, oncontroleerbare drang om te zwerven.

Ik leid dus aan dromomania en het deze aandoening is in mijn geval hardnekkig. Het beïnvloed mijn leven dusdanig dat ik soms niet meer over andere dingen kan nadenken. Al het extra geld dat ik op één of andere manier binnenkrijg, wordt direct doorgerekend in vliegtickets en hotelkosten. Met grote regelmaat (dagelijks), kijk ik op internet naar goedkope tickets of zoek ik naar aanbiedingen voor verblijfplaatsen. Een obsessie. 

Ik had die aandoening al toen ik begin twintig was en vaak hoor je dat het in de loop van de tijd wel zal wegebben. Nou niet dus. Elke keer plannen, elke keer lijstjes maken: Argentinië kan volgend jaar kerst wel of wordt het dan Namibië? Wat doen we dan in mei? IJsland of misschien een gedeelte van Zuid-Afrika waar ik nog niet geweest ben? Noord Korea?! Graag! Mozambique, Ghana, Nepal, Uruguay, Taiwan, Australië, Jordanië Nieuw-Zeeland, Birma. Ik heb er zo nog twintig staan. Want Equador en de Galagapos Eilanden en ook ‘gewoon’ Finland en Israël staan nog op dit lijstje. Ik kan er soms treurig van worden als ik eraan denk dat ik in mijn leven nooit te zien zal krijgen wat ik allemaal wil zien. Want weet je, wanneer je iets kunt afstrepen, staan er inmiddels alweer vijf dingen in de rij te dringen om bezocht te worden.

Ik eis van mijn ziektekostenverzekering, aangezien het door de Telegraaf wordt omschreven als echte ziekte, dan ook een bijdrage in de jaarlijkse kosten. Niet alles, maar de helft mag ook. Óf ik wil een goede behandeling waardoor ik vanaf nu tevreden kan zijn met een jaarlijkse vakantie naar een all-inclusive op Tenerife  of ieder jaar naar dezelfde Franse camping. Een goede behandeling in de vorm van een naaldenprik-Chinees, maar dan wel in Taiwan of Birma als het even kan……..kunnen we die ook weer afstrepen.