Als er mensen zijn die denken dat ik de titel van deze tekst figuurlijk bedoel, dan hebben die mensen het mis. De titel van deze tekst moet je zo letterlijk nemen als je kunt. Wees gerust, ik ben niet ineens van de herenliefde geworden, maar ergens in mij schuilt een stukje neger. Dat komt zo:

Het moet een druilerige zaterdagmiddag zijn geweest, althans zo herinner ik mij het. Volgens mij ergens in november Ik stond in het veld als laatste man. Snelle spits tegenover me. Twee meter ertussen of plakken was het devies. Hij versnelde, ik draaide verkeerd. Krak. Au..

Diagnose: gescheurde kruisband, kapotte meniscus, ingescheurde mediale band en kuitbeen uit de kom. Weg dromen. Verloren talent. Nooit zal ik schitteren in San Siro, nooit een mooie solo in Santiago Bernabeu. Alles kapot, binnen één verkeerde draai, één fractie van een seconde. De mensen die mij en mijn voetbalcarrière kennen, wisten natuurlijk al dat ik dat niveau nooit zou halen. Maar ik blijf het een mooi excuus vinden; mijn knie..

Ik had een keus: een stukje uit mijn bovenbeen laten halen en terugzetten óf een kruisband van een donor. Ik koos het laatste. Ik moest wachten tot er iemand zou overlijden. Een mens in Amerika, die ten tijde van mijn eerste afspraak in het ziekenhuis nog leefde. Toen deze persoon zijn ogen sloot, werd mijn kruisband direct overgevlogen en de volgende dag gingen ze sleutelen aan mijn nieuwe knie.
Zo’n donording in je lichaam is toch een raar idee. Je vraagt je af van wie dat stukje lichaam is geweest dat nu in het jouwe zit. Ik ben er inmiddels heilig van overtuigd dat mijn knie van een neger is geweest. Niet dat ik dat heel erg heb nagezocht, maar dat is gewoon mijn gevoel. Ik heb ‘m Clarence genoemd. M’n knie. Want dit gedeelte van mijn lichaam heeft een eigen willetje. Wanneer de muziek op een feestje wordt aangezet, zorgt Clarence ervoor dat ik mezelf de dansvloer opsleep, de rest van mijn lichaam stribbelt tegen, maar het is Clarence die de rest van mij weet te overtuigen te gaan dansen. Ik ben van mezelf vrij houterig op de dansvloer, behalve mijn rechterknie. Clarence heeft’ moves’, is soepel en smooth. Wanneer ik haast heb om ergens op tijd aanwezig te zijn, houdt Clarence me tegen. ‘Rustig aan’, hoor ik hem zeggen. Ik zelf kom graag op tijd, maar Clarence zorgt vaak dat ik nét iets te laat ben.
Rijd ik langs de Kentucky Fried Chicken, dan kan Clarence zich niet beheersen. Hij moet en zal naar binnen. Clarence houdt van kip en zou het liefst heel de dag overal een beetje kip kopen. Gelukkig weet de rest van mij hem vaak genoeg tegen te houden.

Ik heb gefilosofeerd wie Clarence was, in zijn eigen lichaam, in zijn eigen leven. Ik verwacht niet dat hij is neergeschoten in een door een rivaliserende bende, dat zou Clarence tekort doen. Zo ìs hij niet. Clarence, zo denk ik, is overleden door ouderdom en zat daarvoor heel de dag op zijn veranda ergens nét buiten New Orleans. Hij was een lange neger met grijs haar en een donkere stem. Wanneer hij geen domino speelde met zijn vrienden, speelde hij op zijn trompet. Zachtjes mooie deuntjes blazen in de brandende zon. Sigaren en rum binnen handbereik. Hoedje op. Clarence was een gelukkig mens!

Hoewel Clarence en ik een tijdje aan elkaar hebben moeten wennen, ben ik nu erg gelukkig met hem. Voetballen kan Clarence niet. Hij hield van basketbal en honkbal. Dat is Jammer. In de dertien jaar dat hij nu deel uit maakt van mijn leven, ben ik écht van hem gaan houden…… Tóch nog een beetje herenliefde.