Mijn vader is een wijs man. Althans, dat tracht hij te zijn. Heel mijn leven probeert hij zijn wijsheden uit op mij, voordat hij ze tegen de rest van de wereld vertelt. Wanneer ik zijn filosofie zonder twijfel aanneem, dan is het voor hem een teken om het voorzichtig eens bij de buurman te proberen. Daarna bij de kapper en langzaam verder er verder. Als je jong bent, ben je erg gevoelig voor die dingen en eerlijk gezegd heb ik veel van deze ‘wijsheden’ overgenomen. Bewust of onbewust neem je die dingen mee in het leven. Soms heb je er veel aan, soms helemaal niks. Eén van de eerste dingen die mijn vader me leerde was:’ Ga nooit in een restaurant eten waar niemand zit, want dat ken nooit iets weze’. Nou trek ik zijn filosofieën nog wel eens in twijfel, maar hier is geen speld tussen te krijgen.
Als je dan jaren later op eigen houtje de wereld intrekt, weet je dat je dus plekken moet zoeken waar veel volk zit te eten. Dat zit zo onderhand in mijn systeem. Voorzichtig probeerde ik de wijsheid van mijn vader uit op een vriend met wie ik op reis was. Hij vond dat ik gelijk had!
In theorie werkt deze wijsheid van mijn vader altijd, maar wanneer je eind februari in een kustplaats in Portugal bent, wordt het toch moeilijk om in praktijk te brengen.
Voor Nederlandse begrippen was het best lekker weer, een graad of zeventien, dus tijd om het terras op te zoeken. Geen Portugees die het in zijn hoofd haalde om nu in Praia de Mira aan het strand te gaan zitten en andere Hollanders hebben deze plaats nog niet ontdekt. Badplaats verlaten. Restaurants leeg. Dan heb je niets aan de theorieën van papa! Wanneer alle zekerheden in je leven weg weg zijn kun je maar één ding doen. Gokken!
Op hoop van zege zijn we dus maar een willekeurig tentje binnengestapt. Helemaal leeg. Totaal verlaten. Na een kleine tien minuten te hebben gewacht, kwam de kleine eigenaar, die me deed denken aan Manuel uit Fawlty Towers, bij ons tafeltje met iets dat op een kaart leek. Het kaartje was alleen in het Portugees. We hadden geen idee wat erop stond! Met handen en voeten en een mengelmoes van Engels, Spaans en Frans moesten we duidelijk maken wat we wilden eten. De man knikte, maar ik twijfel er nu nog steeds aan of hij destijds begreep wat we nou precies wilden hebben. Ik hoopte aan dat tafeltje stiekem dat mijn vader trots op me zou zijn dat ik me kon redden als één van zijn wijsheden niet opging. Toen ik even naar binnen ging om te plassen, was ‘Manuel’ aan de telefoon. Druk gebarend en luidruchtig probeerde hij de persoon aan de andere kant van de lijn iets duidelijk te maken. Misschien was het zijn zoon, die hij een mooie Portugese wijsheid meegaf.
Na een klein half uurtje komt er een mollig oud vrouwtje het terras oplopen. Volle boodschappentas vol met groente en andere dingen. Ik tik mijn vriend aan: ‘Ze zijn dus gewoon boodschappen gaan doen, speciaal voor ons’ fluister ik. Daarom had de eigenaar dus naar zijn vrouw(?) gebeld. Weer een half uurtje later (we hadden de tijd, het was immers ‘mooi’ weer), komt ‘Manuel’ met een klein schoteltje bij ons tafeltje. Na drie minuten met nog één. En nog één en nog één. Het gaat nog even zo door. Inktvis, garnalen, viskroketjes, stukjes biefstuk, sla frites en nog veel meer. Manuel blijft maar op en neer lopen met zijn schoteltjes en bordjes. Lichte paniek bij mij na het zoveelste schoteltje.’Die kerel belazert ons natuurlijk! Komt met allemaal schoteltjes aanzetten waar wij niet om gevraagd hebben en dan kunnen wij straks de hoofdprijs aftikken’. We hadden al besloten om dan wat geld op het tafeltje te leggen en het dan op een lopen te zetten. Manuel ons probeerde duidelijk te maken dat we nog een ijsje mochten uitzoeken ‘ From the house’. Ook dat trokken we in twijfel
Toen de eigenaar naar ons tafeltje kwam lopen om het bonnetje aan ons te overhandigen, hadden we onze veters al goed gestrikt en zaten we al min of meer in de starthouding. We moesten inderdaad twee keer op het bonnetje kijken, maar dat kwam meer omdat we de prijs zo laag vonden. We hebben Manuel en zijn vrouw (?) een dikke fooi gegeven voor het geweldige eten en de gastvrijheid. De ijsjes stonden inderdaad niet op de rekening. Toen we opstonden om rustig het terras af te lopen (dat was op zich al een geruststelling), kwam de baas ons nog een hand geven en persoonlijk bedanken voor de klandizie en de royale fooi. We werden door beiden uitgebreid uitgewaaid.
Ik heb aan mijn vader uitgelegd, waar het tentje van Manuel zit. Hij heeft er gegeten. Midden in de zomer. Terras afgeladen! Prijs nog steeds laag! Sindsdien heeft mijn vader er een wijsheid bij. In Portugal, krijg je in restaurants absoluut waar voor je geld. Zelfs de buurman van mijn vader heeft inmiddels bij Manuel gegeten. Ik denk dat ik al een idee heb waar zijn kapper aankomende zomer naartoe op vakantie gaat.