Als er mensen zijn die denken dat ik de titel van deze tekst figuurlijk bedoel, dan hebben die mensen het mis. De titel van deze tekst moet je zo letterlijk nemen als je kunt. Wees gerust, ik ben niet ineens van de herenliefde geworden, maar ergens in mij schuilt een stukje neger. Dat komt zo:

Het moet een druilerige zaterdagmiddag zijn geweest, althans zo herinner ik mij het. Volgens mij ergens in november Ik stond in het veld als laatste man. Snelle spits tegenover me. Twee meter ertussen of plakken was het devies. Hij versnelde, ik draaide verkeerd. Krak. Au..

Diagnose: gescheurde kruisband, kapotte meniscus, ingescheurde mediale band en kuitbeen uit de kom. Weg dromen. Verloren talent. Nooit zal ik schitteren in San Siro, nooit een mooie solo in Santiago Bernabeu. Alles kapot, binnen één verkeerde draai, één fractie van een seconde. De mensen die mij en mijn voetbalcarrière kennen, wisten natuurlijk al dat ik dat niveau nooit zou halen. Maar ik blijf het een mooi excuus vinden; mijn knie..

Ik had een keus: een stukje uit mijn bovenbeen laten halen en terugzetten óf een kruisband van een donor. Ik koos het laatste. Ik moest wachten tot er iemand zou overlijden. Een mens in Amerika, die ten tijde van mijn eerste afspraak in het ziekenhuis nog leefde. Toen deze persoon zijn ogen sloot, werd mijn kruisband direct overgevlogen en de volgende dag gingen ze sleutelen aan mijn nieuwe knie.
Zo’n donording in je lichaam is toch een raar idee. Je vraagt je af van wie dat stukje lichaam is geweest dat nu in het jouwe zit. Ik ben er inmiddels heilig van overtuigd dat mijn knie van een neger is geweest. Niet dat ik dat heel erg heb nagezocht, maar dat is gewoon mijn gevoel. Ik heb ‘m Clarence genoemd. M’n knie. Want dit gedeelte van mijn lichaam heeft een eigen willetje. Wanneer de muziek op een feestje wordt aangezet, zorgt Clarence ervoor dat ik mezelf de dansvloer opsleep, de rest van mijn lichaam stribbelt tegen, maar het is Clarence die de rest van mij weet te overtuigen te gaan dansen. Ik ben van mezelf vrij houterig op de dansvloer, behalve mijn rechterknie. Clarence heeft’ moves’, is soepel en smooth. Wanneer ik haast heb om ergens op tijd aanwezig te zijn, houdt Clarence me tegen. ‘Rustig aan’, hoor ik hem zeggen. Ik zelf kom graag op tijd, maar Clarence zorgt vaak dat ik nét iets te laat ben.
Rijd ik langs de Kentucky Fried Chicken, dan kan Clarence zich niet beheersen. Hij moet en zal naar binnen. Clarence houdt van kip en zou het liefst heel de dag overal een beetje kip kopen. Gelukkig weet de rest van mij hem vaak genoeg tegen te houden.

Ik heb gefilosofeerd wie Clarence was, in zijn eigen lichaam, in zijn eigen leven. Ik verwacht niet dat hij is neergeschoten in een door een rivaliserende bende, dat zou Clarence tekort doen. Zo ìs hij niet. Clarence, zo denk ik, is overleden door ouderdom en zat daarvoor heel de dag op zijn veranda ergens nét buiten New Orleans. Hij was een lange neger met grijs haar en een donkere stem. Wanneer hij geen domino speelde met zijn vrienden, speelde hij op zijn trompet. Zachtjes mooie deuntjes blazen in de brandende zon. Sigaren en rum binnen handbereik. Hoedje op. Clarence was een gelukkig mens!

Hoewel Clarence en ik een tijdje aan elkaar hebben moeten wennen, ben ik nu erg gelukkig met hem. Voetballen kan Clarence niet. Hij hield van basketbal en honkbal. Dat is Jammer. In de dertien jaar dat hij nu deel uit maakt van mijn leven, ben ik écht van hem gaan houden…… Tóch nog een beetje herenliefde.

Mijn vader is een wijs man. Althans, dat tracht hij te zijn. Heel mijn leven probeert hij zijn wijsheden uit op mij, voordat hij ze tegen de rest van de wereld vertelt. Wanneer ik zijn filosofie zonder twijfel aanneem, dan is het voor hem een teken om het voorzichtig eens bij de buurman te proberen. Daarna bij de kapper en langzaam verder er verder. Als je jong bent, ben je erg gevoelig voor die dingen en eerlijk gezegd heb ik veel van deze ‘wijsheden’ overgenomen. Bewust of onbewust neem je die dingen mee in het leven. Soms heb je er veel aan, soms helemaal niks. Eén van de eerste dingen die mijn vader me leerde was:’ Ga nooit in een restaurant eten waar niemand zit, want dat ken nooit iets weze’. Nou trek ik zijn filosofieën nog wel eens in twijfel, maar hier is geen speld tussen te krijgen.
Als je dan jaren later op eigen houtje de wereld intrekt, weet je dat je dus plekken moet zoeken waar veel volk zit te eten. Dat zit zo onderhand in mijn systeem. Voorzichtig probeerde ik de wijsheid van mijn vader uit op een vriend met wie ik op reis was. Hij vond dat ik gelijk had!
In theorie werkt deze wijsheid van mijn vader altijd, maar wanneer je eind februari in een kustplaats in Portugal bent, wordt het toch moeilijk om in praktijk te brengen.
Voor Nederlandse begrippen was het best lekker weer, een graad of zeventien, dus tijd om het terras op te zoeken. Geen Portugees die het in zijn hoofd haalde om nu in Praia de Mira aan het strand te gaan zitten en andere Hollanders hebben deze plaats nog niet ontdekt. Badplaats verlaten. Restaurants leeg. Dan heb je niets aan de theorieën van papa! Wanneer alle zekerheden in je leven weg weg zijn kun je maar één ding doen. Gokken!
Op hoop van zege zijn we dus maar een willekeurig tentje binnengestapt. Helemaal leeg. Totaal verlaten. Na een kleine tien minuten te hebben gewacht, kwam de kleine eigenaar, die me deed denken aan Manuel uit Fawlty Towers, bij ons tafeltje met iets dat op een kaart leek. Het kaartje was alleen in het Portugees. We hadden geen idee wat erop stond! Met handen en voeten en een mengelmoes van Engels, Spaans en Frans moesten we duidelijk maken wat we wilden eten. De man knikte, maar ik twijfel er nu nog steeds aan of hij destijds begreep wat we nou precies wilden hebben. Ik hoopte aan dat tafeltje stiekem dat mijn vader trots op me zou zijn dat ik me kon redden als één van zijn wijsheden niet opging. Toen ik even naar binnen ging om te plassen, was ‘Manuel’ aan de telefoon. Druk gebarend en luidruchtig probeerde hij de persoon aan de andere kant van de lijn iets duidelijk te maken. Misschien was het zijn zoon, die hij een mooie Portugese wijsheid meegaf.
Na een klein half uurtje komt er een mollig oud vrouwtje het terras oplopen. Volle boodschappentas vol met groente en andere dingen. Ik tik mijn vriend aan: ‘Ze zijn dus gewoon boodschappen gaan doen, speciaal voor ons’ fluister ik. Daarom had de eigenaar dus naar zijn vrouw(?) gebeld. Weer een half uurtje later (we hadden de tijd, het was immers ‘mooi’ weer), komt ‘Manuel’ met een klein schoteltje bij ons tafeltje. Na drie minuten met nog één. En nog één en nog één. Het gaat nog even zo door. Inktvis, garnalen, viskroketjes, stukjes biefstuk, sla frites en nog veel meer. Manuel blijft maar op en neer lopen met zijn schoteltjes en bordjes. Lichte paniek bij mij na het zoveelste schoteltje.’Die kerel belazert ons natuurlijk! Komt met allemaal schoteltjes aanzetten waar wij niet om gevraagd hebben en dan kunnen wij straks de hoofdprijs aftikken’. We hadden al besloten om dan wat geld op het tafeltje te leggen en het dan op een lopen te zetten. Manuel ons probeerde duidelijk te maken dat we nog een ijsje mochten uitzoeken ‘ From the house’. Ook dat trokken we in twijfel
Toen de eigenaar naar ons tafeltje kwam lopen om het bonnetje aan ons te overhandigen, hadden we onze veters al goed gestrikt en zaten we al min of meer in de starthouding. We moesten inderdaad twee keer op het bonnetje kijken, maar dat kwam meer omdat we de prijs zo laag vonden. We hebben Manuel en zijn vrouw (?) een dikke fooi gegeven voor het geweldige eten en de gastvrijheid. De ijsjes stonden inderdaad niet op de rekening. Toen we opstonden om rustig het terras af te lopen (dat was op zich al een geruststelling), kwam de baas ons nog een hand geven en persoonlijk bedanken voor de klandizie en de royale fooi. We werden door beiden uitgebreid uitgewaaid.
Ik heb aan mijn vader uitgelegd, waar het tentje van Manuel zit. Hij heeft er gegeten. Midden in de zomer. Terras afgeladen! Prijs nog steeds laag! Sindsdien heeft mijn vader er een wijsheid bij. In Portugal, krijg je in restaurants absoluut waar voor je geld. Zelfs de buurman van mijn vader heeft inmiddels bij Manuel gegeten. Ik denk dat ik al een idee heb waar zijn kapper aankomende zomer naartoe op vakantie gaat.

Vandaag is het Nationale Pannenkoekendag. U leest het goed….30 maart is voortaan Pannenkoekendag. 
‘Hoe kom je daarbij?’ zult u denken. Ik liep afgelopen woensdag in de supermarkt en daar stond het gewoon op een bordje….30 maart, Pannenkoekendag. Naast het bordje lag in een koelcel een hele lading pannenkoeken. Van die voorverpakte. Opgestapeld in in vier of vijf rijen. Ze waren vierkant en erg in de aanbieding. Er lag nog een afwijkend pakje ronde voorverpakte pannenkoeken naast. Waarschijnlijk had iemand een pakje ronde exemplaren gekocht en deze persoon kwam er naderhand pas achter dat de vierkante, voorverpakte pannenkoeken véél goedkoper waren. Toen heeft ze ze, toen niemand keek, stiekem bij de verkeerde stapel teruggelegd. Te lui om terug te lopen.

Ik heb vandaag een vrije dag. Mama moest werken, de mannen zijn met de badkamer bezig dus ik even naar buiten. Ben ik met die kleine even naar het schoolplein hierachter gegaan. Bal meegenomen om een beetje over te tikken.
Na een kwartiertje, ik wilde eigenlijk weer weg, was de bal van één van de achtste groepers op het dak geschoten…Niemand durfde het dak op, deels uit angst voor represailles,deels omdat ze het te hoog vonden om te klimmen. Nadat ze ons even hadden geïnspecteerd, kwam de dapperste van het stel op me af: “Meneer, onze bal ligt op het dak, kunt u ons misschien helpen?”. Ik kreeg direct flashbacks, over hoe erg het was als je mooie ‘leren’ bal ergens op een dak lag, of in de sloot. Ik stemde in.

Beste vrouwen, 

Ik richt me even tot jullie, omdat blijkt dat mannen niet aan dat soort onzin doen. Oké wij hebben onze eigen geheimzinnige dingetjes. Onze gesprekken over voetbal zullen misschien ook klinken als een geheimtaal en ook wij hebben grapjes die alleen voor intimi bedoeld zijn.
Maar nu lees ik alweer een aantal dagen COGNAC, CHAMPAGNE, TEQUILLA, BIER EN WIJN in statussen staan. Na een

Vergeef me mijn oppervlakkingheid, maar wat stemmen betreft ben ik een rare.Van vrouwen hoor ik meestal dat ze alleen op vrouwen stemmen. Ik doe dat een beetje anders. Ik stem altijd op basis van achternaam. Vanmorgen stond ik weer in het stemhokje met een rood potlood in mijn hand te twijfelen op wie ik zou stemmen. Mijn oog was gevallen op nr 36, De Liefde of op nr 58 Geselschap. Dat vind ik mooie namen en mooie namen verdienen mijn stem. Ik snap dat het een beetje oneerlijk is ten opzichte van mensen die geen mooie achternaam hebben Rutte en Roemer vind ik vrij doorsnee namen, dus die krijgen mijn stem niet. Samsom vind ik wel weer grappig, alleen moet ik bij die naam eerder denken aan een Belgische Bobtail met haar voor zijn ogen (en als Samsom één ding niet heeft, dan is het wel haar voor zijn ogen) dan aan de politiek leider voor Nederland. Laten we eerlijk zijn, als Samsom Minister President van Nederland wordt en hij moet op staatsbezoek bij onze zuiderburen, dan laten ze daar spontaan eerst alle deurbellen repareren.

-1-
Plaza Mayor, Madrid, Spanje. Toeristischer vind je het bijna niet. Wie in Madrid komt, doet hét rondje: Sol, Retiro, Prado, Santiago Bernabeu, Koninklijk Paleis eventueel Atocha of Plaza de Torros én zoals eerder gezegd Plaza Mayor plus de straatjes eromheen. Madrid is veelzijdiger dan Barcelona. Het heeft alleen geen strand, maar zoals de Madrilenen zelf zeggen: ‘Als je het warm hebt, eet je

Mijn zoontje is pas vier geworden en we hebben een gesprek op de bank. Hij heeft, voor zijn leeftijd, bovengemiddelde interesse voor andere landen. Hij kan op de kaart een groot aantal landen aanwijzen en heeft over veel landen nog wat extra’s te vertellen. Italië is de laars. Zijn oom woont in Spanje, net als Sinterklaas. Zijn opa woont in Portugal, net als de heks. Mickey Mouse woont in Amerika, Boeddah in Hong Kong (of zoals hij zegt Hom Kom). Op zich is die belangstelling voor andere landen niet zo gek. Dat is een combinatie van een genendingetje van Papa én Mama en het feit dat we hem in zijn vierjarig bestaan al de halve wereld over gezeuld hebben. Paplepelwerk.